Δεν παραδίνομαι ...

Κάποιοι κουράστηκαν και έμειναν πίσω. Κάποιοι θεωρούν ότι πια όλα είναι μάταια.

Απογοήτευση. Δεν έχει μέτρο πια η προδοσία να την μετρήσεις. Δεν έχει μέτρο πια η αδικία να την δικαιολογήσεις.

Ακούω στις καθημερινές συζητήσεις για την κρίση και τα μέτρα, κάποιους να λένε: «Δεν μπορώ να το δεχτώ ότι το έκαναν και αυτό !!!»

Θέλω να τους ρωτήσω : «εσύ τι έκανες; Εσύ τι κάνεις για αυτό;»

Άκουσα σου λέει τον τάδε Δημοσιογράφο ή αναλυτή που είπε το τάδε και τα είπε καλά. 

Και λοιπόν; Αφού το άκουσες έκανες κάτι; Άφησες την σιγουριά του σαλονιού σου για να κατέβεις στον δρόμο και να υπερασπιστείς το δίκιο σου;

Κάποιοι με ευκολία λένε «όχι δεν κατέβηκα αλλά βρε παιδί μου δεν κατεβαίνει και ο άλλος κόσμος!»

Άλλοι πάλι σου λένε «ναι κατέβηκα αλλά με τόσα χημικά που ρίχνουν βαρέθηκα να μαι σαν κατσαρίδα που την ψεκάζουν. Πρέπει να γίνει κάτι πιο δραστικό!»

Σαν τι δραστικό ρωτάω εγώ; «Πρέπει να ξεσηκωθούμε!» μου λένε.

Και απορώ! Θέλω να ρωτήσω «πώς να ξεσηκωθούμε, αν εσύ περιμένεις συνέχεια από τους άλλους να κατέβουν πρώτοι; Πώς να ξεσηκωθούμε όταν εσύ κάνεις πίσω με τα πρώτα χημικά που θα σου ρίξουν οι πραιτωριανοί ένστολοι μισθοφόροι της κοινοβουλευτικής χούντας;»

Ίσως μερικοί να φοβούνται, αλλά δεν καταλαβαίνω πλέον τι. Γιατί, ότι φοβηθήκαμε όσοι καταλάβαμε άμεσα που οδηγούσαν οι επιλογές του ΔΝΤ και των μνημονίων έχουν ήδη συμβεί. Ή μήπως όχι;

Ένας φίλος μου είπε «φοβάμαι πλέον όταν κατεβαίνω στις πορείες, για την ίδια την ζωή μου». Και εγώ φίλε μου φοβάμαι, όποιος δεν φοβάται πρέπει να είναι ανόητος ή τρελός. Όμως πιο πολύ φοβάμαι για την ζωή που θα ζήσω αν τους αφήσω να συνεχίσουν, αν δεν τους σταματήσω. Πιο πολύ φοβάμαι για την ζωή που θα ζήσει το παιδί μου, αν δεν κάνω τώρα κάτι εγώ, αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα όλοι εμείς.

Κάποτε κάποιος μου χε πει «όποιος φοβάται δεν μπορεί να ζήσει!». Συνειδητοποιώ πλέον πόσο δίκιο είχε. Και ξεπερνώ τον φόβο μου κάθε φορά για να μπορέσω να ζήσω.

Δεν με νοιάζει πόσες φορές έχω κατέβει σε πορείες και διαδηλώσεις. Δεν με ενδιαφέρει πόσοι θα κατέβουν μαζί μου κάθε φορά. Δεν τρομάζω πια στην ιδέα του πόσες φορές θα με ψεκάσουν, στο μεσοπρόθεσμο τον Ιούνιο ΅του '11 πήγα να πεθάνω από ασφυξία άλλωστε. Αλλά είμαι ακόμα εδώ. Οργανώθηκα, ενημερώθηκα, επέστρεψα ...

Σύντομα θα κατέβουν περισσότεροι μαζί μας στις πορείες. Όταν θα έχουν καταλάβει και αυτοί. Θα αγωνιστώ για να καταλάβουν. Θέλω να είμαι εκεί μαζί τους όταν θα συμβεί. Θέλω το δίκιο μου και την πατρίδα μου πίσω.

Κανείς δεν θα με σταματήσει, γιατί έχω δίκιο και έχουν άδικο. Κανείς δεν θα με τρομοκρατήσει γιατί γνωρίζω πια ότι αυτό που περισσότερο θέλουν οι νεοκατακτητές είναι αυτό, να τρομοκρατηθώ, να κουραστώ και να τα παρατήσω.

Θέλουν να μου τα πάρουν όλα. Δικαιώματα, δουλειά, σπίτι, ζωή …. 

Και δεν τα παίρνουν απλά από μένα. Τα στερούν από το παιδί μου, τα στερούν από το παιδί σου. Ποδοπατούν τις θυσίες και τους αγώνες εκατομμυρίων αγωνιστών, διαβάλουν τις αξίες και ηθικές αρχές για τις οποίες έχει χυθεί αίμα πατριωτών. Κλέβουν το αποκούμπι της μάνας μου και του πατέρα μου, και των δικών σου γονιών.

Δεν θα το επιτρέψω! Με κάθε μέσο, όπως προβλέπει και το Άρθρο 120 του Συντάγματος. Ναι, για μένα ισχύει ακόμα το Σύνταγμα που αυτοί συνεχίζουν να παραβιάζουν. 

ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ. ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ !

                                                                                                                 του Η.Α.