Πανό ΕΠΑΜ Αχαρνών - Καματερού

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Η ηθική σαν μέσο αντιμετώπισης της κρίσης

 "Αν η κοινωνική ευταξία επρόκειτο να απειληθεί πραγματικά, αν οι σπουδαίες αρχές στις οποίες στηρίζεται, επρόκειτο να κινδυνεύσουν σοβαρά,
τότε είμαστε πεπεισμένοι,ότι πολλοί από τους πιο αποφασισμένους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης, τους πιο ενθουσιώδεις δημοκρατικούς, θα προσχωρούσαν πρώτοι στις γραμμές του συντηρητικού κόμματος".

Κόμης Καβούρ του Πεδεμοντίου

 Η ηθική σαν μέσο αντιμετώπισης της κρίσης

 Του Μανώλη Παπαδάκη*

Όταν η οικονομία και-επομένως-η πολιτική,βρίσκεται σε κρίση, η ηθική τίθεται στο επίκεντρο του αναστοχασμού. Μια ηθική, που απειλεί να αντικαταστήσει την πολιτική. Μια ηθική δήθεν γενναιόδωρη,παράδοξη,εξευτελιστική ως έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης, που εκφυλίζεται σε ελεημοσύνη, μια ηθική εν τέλει απολύτως ανήθικη.

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ηθικής ή της ανηθικότητας,όπως το βιώσαμε πριν λίγες ημέρες, είναι η αμετροέπεια των πολιτικών προσώπων, μια αμετροέπεια, που είναι το αποτέλεσμα μιας προσεκτικής πολιτικής επιλογής.

Οι ρατσιστικές, αν μη και σεξιστικές επιθέσεις εναντίον των κυριών Κωνσταντοπούλου και Μακρή, εκ μέρους του Πάγκαλου και του σκιτσογράφου Χαντζόπουλου, οι χωρίς όριο πλέον δηλώσεις του Αδώνιδος και η προκλητική και προσβλητική συμπεριφορά προς τον Ελληνικό λαό του Τζαμτζή, δεν αποτελούν-όλα αυτά-τυχαία κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα.

Είναι τα αποτελέσματα μιας προσεκτικά επιλεγμένης συμπεριφοράς, εκ μέρους των κατεξουσιαστών, που αποσκοπεί στην απαξίωση της πολιτικής σκέψης και που υπαγορεύει και καλλιεργεί στον άνθρωπο την άποψη, ότι η πολιτική δεν είναι σημαντική, η συμμετοχή στα κοινά δεν έχει κανένα νόημα, και ότι αυτό που προκύπτει ως αδήριτη ανάγκη, είναι η προσωπική σωτηρία του ατόμου.

Το άτομο λοιπόν βομβαρδίζεται καθημερινά με τέτοια δείγματα πολιτικού αμοραλισμού, ώστε να εθίζεται σ'αυτά, και να τα ενσωματώνει στον τρόπο σκέψης του.

Έτσι το άτομο, ενώ συνειδητοποιεί την ανάγκη να απαλλαγεί από το καρκίνωμα του νεοφιλελευθερισμού, που το οδηγεί βαθμηδόν σε τρομακτική προσωπική ταπείνωση, εγκλωβίζεται και επιστρέφει σ'αυτόν, μέσω του ατομικισμού, που αποτελεί το βασικό συστατικό του στοιχείο.
    
 Το άτομο εθίζεται τελικά στο να υποτιμά αυτό που δεν μπορεί να έχει, και αφού δεν μπορεί να πάρει,από τον κόσμο, αυτό που πραγματικά θέλει, πρέπει να μάθει να μην το επιθυμεί. Ακομα και αν πρόκειται για την Δημοκρατία και την Ελευθερία. Δεν πάει πολύς καιρός -άλλωστε-που ο βουλευτής του Σύριζα Βαρεμένος, δήλωνε σε τηλεοπτικό σταθμό, ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα έθετε το ακανθώδες ερώτημα "Σε ποιόν γεωστρατηγικό σχηματισμό θα ανήκει τότε η Ελλάδα"?

Αυτό σημαίνει, με άλλα λόγια, ότι αν δεν μπορείς να αποκτήσεις αυτό που θέλεις, πρέπει να μάθεις να θέλεις μόνο αυτό που μπορείς να αποκτήσεις.

Υπάρχει δηλαδή, για όλα τα ζητήματα, μια πολιτική θέση, που βασίζεται σε μιαν αδυσώπητη και βασανιστική αιτιότητα, που εκφράζεται, πάντα, μέσω ενός εργαλειακού λόγου.Αυτό είναι που συνιστά τη μεγάλη, συστημική, δεξιά στροφή του Σύριζα.

Υπάρχουν όμως σήμερα, και άλλα κόμματα, του λεγόμενου αριστερού χώρου, που μάλλον δεν αντιλαμβάνονται, οτι ο λαός είναι συλλογικό πολιτικό υποκείμενο, όχι ηθικό.

Δεν αντιλαμβάνονται, επί παραδείγματι, ότι στον πόλεμο, οι γιατροί χωρίς σύνορα, μπορεί να έχουν μια σπουδαία, ηθική, προσφορά αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας, αλλά  ο ίδιος ο θεσμός των γιατρών χωρίς σύνορα δεν συνιστά πολιτική λύση στο ζήτημα του πολέμου.

 Όπως επίσης, δεν αντιλαμβάνονται, ότι ο αντιρατσισμός, είναι μια ηθική συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας, αλλά και μια πολιτική επιλογή, η οποία δεν αντικαθιστά την μεταναστευτική πολιτική.

Δεν αντιλαμβάνονται επί πλέον, ότι ο διεθνισμός, εμπεριέχει το ηθικό στοιχείο της αλληλεγγύης, μεταξύ των λαών, αλλά δεν αντικαθιστά το πατριωτικό καθήκον και την εθνική συνείδηση.
 
Και τέλος, δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι η μέθεξη που θεμελιώνει την κοινωνία και όχι το αντίστροφο

*Ο Μ.Παπαδάκης είναι στέλεχος του ΕΠΑΜ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

UA-49932466-1